Στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο πέρασαν δύο αρκετά σοβαρά θέματα. Η γνώμη μου επάνω σε αυτά ήταν διατυπωμένη σαφώς και την είχα κοινωνήσει με ποικίλους τρόπους. ​

​Το πρώτο θέμα είχε να κάνει με την Δημοτική Αγορά. Αποφασίστηκε λοιπόν η αξιοποίησή της χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες οι οποίες θα αποφασιστούν σε επόμενο συμβούλιο. Μόνο εκθέσεις ιδεών  ακούσαμε και γενικόλογα. Προσωπικά θα επιμείνω σε όσα είχα στηρίξει και προεκλογικά: Το μόνο που μπορεί να αποτελέσει πόλο έλξης και να δώσει νέα ώθηση στην περιοχή είναι ένα σύγχρονο θέατρο με ανοιγόμενη οροφή, διακοσίων θέσεων. Αν στον συγκεκριμένο χώρο βάλουν όπως προτείνουν γυάλινο θόλο, αυτό θα είναι απαγορευτικό για θερινές εκδηλώσεις. Επιπροσθέτως, δεν θεωρώ ότι χρειάζονται νέα μαγαζιά υγειονομικού ενδιαφέροντος. Έχουμε υπερπληθώρακαφετεριών και καταστημάτων εστίασης. Τα μόνα δύο καταστήματα που θα δημιουργούσα θα ήταν με τοπικά παραδοσιακά προϊόντα και ένα παράρτημα του  gift shop του μουσείου της Αρχαίας Κορίνθου. Όλους τους υπόλοιπους χώρους θα τους παραχωρούσα σε πολιτιστικούς συλλόγους προκειμένου να έχουν τον δικό τους χώρο εκεί. Και φυσικά θα πρότεινα έναν χώρο αποκλειστικά για αναψυχή των ΑμΕΑ. Γιατί μία κοινωνία που σέβεται όλους τους πολίτες, οφείλει να παράσχει στους συμπολίτες μας με ειδικές ανάγκες έναν χώρο όπου θα μπορούν να  εξασκήσουν τις ιδιαίτερες ικανότητές τους.

​Το δεύτερο θέμα, και δυστυχώς αυτό που κατ’ εμέ έλαβε βαθμό κάτω από τη βάση, ήταν του Κέντρου Μνήμης Μικρασιατών στην Ιωνία μας. Ενώ η προηγούμενη δημοτική αρχή είχε καταφέρει να ξεπεράσει γραφειοκρατικά εμπόδια ετών και να ξεμπλοκάρει διαδικασίες, η σημερινή δημοτική αρχή έκανε ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω. Αποδέχεται την μείωση του συντελεστή δόμησης του κτηρίου κατά 0,8 προκειμένου να «αποφύγουμε καθυστερήσεις με προσφυγές κατοίκων». Δυστυχώς όταν χαϊδεύονται αυτιά προεκλογικά, αυτό έχει αντίκτυπο και στο «ύψος των ονείρων μας». Έχω τονίσει παντοιοτρόπως τόσο προεκλογικά, όσο και μετεκλογικά, ότι ο χώρος που έχει προταθεί για το Κέντρο Μνήμης Μικρασιατών είναι υπερβολικά μικρός για να στεγάσει το μεγαλείο των μικρασιατών. Δεν θα επανέλθω στην προσωπική μου πρόταση, αλλά θέλω να σταθώ στο πόσο εύκολα κονταίνουμε τα «οράματά» μας για χάρη της ευκολίας μας. Θεωρώ αδιανόητο να συστήνεται διαπαραταξιακή επιτροπή διεκδίκησης του στρατοπέδου, αλλά σε ένα θέμα που αποτελεί την ίδια την σύγχρονη ιστορία της πόλης μας, να δηλώνουμε πως δεν είμαστε δυνατοί να το διεκδικήσουμε.​

​Σε ενάμιση όροφο «οραματιζόμαστε» να στριμώξουμε τους μικρασιάτες; Σε μισό όροφο του Πόντιους; Σε ένα διώροφο κτήριο με υπόγειο θέλουμε να κάνουμε ένα «εμβληματικό έργο»; Λυπάμαι, αλλά είτε δεν αντιλαμβανόμαστε την έννοια του «εμβληματικό», είτε έχουμε μπει στην λογική ότι «ένα οποιοδήποτε έργο είναι καλύτερο από καθόλου έργο». Αμφότερες οι επιλογές δεν περιποιούν τιμή για το παρόν δημοτικό συμβούλιο. Το είπε και η ίδια η κυρία Ευστρατιάδη «Να διεκδικήσουμε τον συντελεστή στο 1,8», αλλά εισέπραξε απαξίωση σε αυτό της το αίτημα. ​

​Το έχω πει και θα το ξαναπω: Οι δημοτικοί σύμβουλοι βρίσκονται εκεί για να προτείνουν τις ενδεδειγμένες λύσεις κι όχι τις εύκολες λύσεις. Όταν καταλάβουμε όλοι μας αυτή την τεράστια διαφορά ίσως καταφέρουμε να δούμε τον Δήμο μας εξελίσσεται.

Κωνσταντίνος Δουβής